48 yaşındaki rock müzik şarkıcısı Hayko Cepkin, bilinmeyenlerini anlattı.
Armağan Çağlayan’ın YouTube’da yayınlanan programına konuk olan Cepkin, samimi açıklamalarda bulundu.
“Gözümden dolayı doğduğumdan beri farklı anıldım” diyen Hayko Cepkin, “Aynada kendime bakmaktan çekinirdim. Kızlarla göz göze gelmezdim. Hayata eksi bir ile başladım. Adım değişik, eksi iki. Metal müzik dinliyordum. Saçlarım uzun, siyah dar kot giyiyordum. Bununla eksi üç… Bu farklılıkları pozitif materyal haline getirdim” ifadelerini kullandı.
İşte Cepkin’in açıklamalarından öne çıkan kısımlar:
– Babamın çalıştığı dedemin çivi fabrikası ben 14 yaşındayken yandı. Babam iki kişinin kollarında getirildi. Sekiz ay hareketsiz yattı. Maddi olarak çok varlıklı değildik. Orta direktik.
– 2013’te sokak ortasında dört kişi boğazıma yapışıp, ‘Bu Ermeni p….ine selam mı veriyorsunuz?’ dedi. Kavga çıktı. Irkçı söylem ve saldırıdan ceza aldılar. Para isteyip, şantaj da yaptılar. Saldırı medyada farklı yer aldı.
Örtbas edilmeye çalışıldı. Bu konuda kırgınım. Yaralanmam, bıçaklanmam mı gerekiyordu? Aslında öfke çok beslendiğim bir nokta. Bu öfkeyi başarıya çevirmek için müthiş bir hırsla ısrarla çalışıyorum.
– Bir reklamda Ramazan sofrasında oturdum. Tepki aldım. Demek ki bu insanlar hiçbir Ermeni ile, Yahudi ile aynı sokakta vakit geçirmemiş. Dershanedeki arkadaşlarım oruç tutar, ben de onlarla aç aç otururdum. Nefsine zarar vermeyeyim diye. Paskalya olduğunda da okula yumurta getirirdim beraber kırardık. Bu güzel renkler iyi kullanılmazsa derin bir karanlık.
– Şu an limited şirketim var. Gıda tedarik ediyorum, inşaat işindeyim. Sit alanındaki eski yapıların yerine yenisini yapıyoruz.
Cepkin, geçtiğimiz aylarda da şunları söylemişti:
* Müzikal anlamda bir kulağım olduğu için ve bunu hayatta güzel bir değere dönüştürmeyi başarabilen biri olduğum için çok mutluyum. Olduğundan çok fazla memnun olduğum şeylerden biri de azmimdir. Çok hırslıyım ve azimliyim. Ulaşmak istediğim şeyleri mutlaka gerçekleştiririm. Olmak istemediğim yerde ise asla olmam.
* Dünyaya gözümü tek açmış bir çocuk olarak Kurtuluş’ta bir evde büyüdüm. O dönemlerde sabahları ranzadan babaannemin üstüne atlayarak uyanırdım. Hayal dünyam çok genişti. Üç beş tane arabam vardı, o arabalarla oynardım. Ses çıkararak oyun oynama meslekte de çok işime yaradı. Mesela şarkılarda yazacağım davulları ilk ağızla çıkarttığım sesler üzerinden düşünürüm.
* Annem ev hanımıydı, yorgun bir anne olarak değerlendirebilirim. Biz evde yedi kişiydik. Annemin devamlı bakması gereken yaşlılar, büyütmesi gereken çocukları vardı. Varlıklı bir aile değildik. Mahalle ilişkilerimiz çok iyiydi, apartmanda komşuluklarımız çok güzeldi.
* Babam daha duygusaldı, şakacı ve güldüren biri olmasına rağmen disiplinli bir kişiydi. Babamdan aldığım öğütlerle kendimi savunmayı bildim. Hayata karşı bana olmam gereken yerde durabilmeyi iyi öğretti. Bunlar dışında bana saçma gelen şeyleri kabul etmeyen bir yönüm vardı. O dönemler benim için ‘Bu gıcık bir çocuk olacak’ derlerdi. Devamlı sorgulardım, böyle bir çocukluk hatırlıyorum.